Rânâ İSLÂM DEĞİRMENCİ :ELBETTE Kİ YOLA DEVAM

-Hiç ‘Yazı’dan Kaçılır mı-

Merhaba,

2011 yılıydı, bir grup öğretmen arkadaşla ilçede bir eğitim organizasyonunu finale taşıdığımız için Belediyenin ve İlçe Milli Eğitim Müdürlüğünün ödülü olarak –yılın ilk karının lapa lapa yağmaya başladığı o gün- 14 Aralık sabahı, Konya’ya yolumuz düştü. Bir günlük Konya gezisi ve öğleden sonrasında “Şeb-i Arus” seyrinden sonra Ankara’ya geri döndük. Bu bir günlük yolculuk, yaptığım tüm yolculuklardan aldığım lezzet gibi bende büyük bir iz bıraktı. Hatta bu öylesine bir yolculuktu ki her zamankinden daha leziz daha unutulmaz bir tat bıraktı benliğimde. Zira o günkü yolculuk hem dış hem de iç yolculuktu, daha doğrusu iç ve dış yolculuğun ne demek olduğunu idrakti, benim için. Finalinde, bana hayatımın anlamını tekrar hatırlatan, hayat yolculuğumun bir şifresini daha çözdüren sürpriziyle… Biliyordum ki, o seyahatte beni çağıran “Şems”ti. Yine her zaman olduğu gibi anlara meftun yüreğim, o bir günlük yolculuktaki her an, her dakika ve her saatten hissesini aldı, sessiz ve derinden. Yüreğim ve aklım birlikte, hisselerini demlendirdikten sonra, yani gezinin bir iki hafta sonrasında “MEVLÂNÂ GEZİSİ ve BEN” isimli anı / gezi yazısı türünde üç bölümlük bir yazıya çevirdiler. Bu yazıyı, inşallah, uygun bir vakitte siz okuyucularla paylaşırım.

Siz okuyucularıma selam vermek için kaleme aldığım şu ilk yazımda –ki ilkleri severim-, sizlere bu üç bölümlük yazının üçüncü bölümünden bazı bölümler pay etmek istedim. İstedim ki; anların, yolun, seyyahlığın, yüreğin, insanın, ‘yazı’nın benliğim için anlamını böylelikle sizlere sunmuş olayım.  Sözünü ettiğim bölümün adı  “ŞEMS’Tİ BENİ ÇAĞIRAN”. Bu bölümde bir günlük seyahat sırasında Şems Türbesi’ne uğrayamayan benimin iç sıkıntısını, tam da yolculuk biterken, Mevlana Kültür Merkezi’nde aniden bir kitapçıda gördüğüm “Şemsi Tebrizî” kitabının bir çırpıda nasıl dağıttığını ve kitabın bir bölümünde “neden seyyah olduğumu bana bulduran satırlara kavuşunca içimdeki hayret ve sevinci’ anlatmışım. İşte o bölümün şu yazımıza da can suyu olacak satırlarından:

“Mevlânâ Kültür Merkezi’nden çıktığımızda saatler on yedi kırk beşi gösteriyordu. Hava kararmıştı. Gezi fotoğrafçımız öğle üzeri Mevlânâ Müzesi önünde yaptığı gibi bu binanın önünde de tek yürek atan kafilemizin toplu halde resmini çekti. Fotoğraf çektirip de otobüste yerimizi alana kadar bir müddet geçti. Otobüse bindiğimde saat tam on sekizi gösteriyordu. Bu sefer, beş on dakika ben başkalarını bekledim. Beklerken Mevlânâ’dan ayrılmamın hüznü de çökmeye başladı yavaş yavaş yüreğimin üzerine. ‘Sema’dan ayrılmama üzülecektim ki, işte tam da o dem, daha yeni aldığım Şems-i Tebrizî kitabımın sıcaklığını duydum içimde.

Saat tam 18.09’da kitabımı açtım. (Saatleri iyi biliyorum; kitabıma not etmiştim anları sıcağı sıcağına…) Sanki, benim kitabımı açtığımla eş zamanda otobüs hareket etti.

Daha önce de Mevlânâ’ya –bu seferimden de daha kısa- bir ziyaretim olmuştu ama Konya şehrini hiç bilmiyordum. Otobüse bindik. Kültür Merkezi’nden şehrin merkezine yol almaya başladık. Şehrin merkezi olduğunu tahmin ettiğim bir yerde durduk. Belki bir beş sayfa ancak okuyabilmiştim kitabımdan… Kafile başkanımız:

‘Kar yağışı olduğu için ancak bir yarım saat vaktimiz var. Vakit geçirmeden Ankara’ya yola çıkmalıyız. İsteyen Alaattin Tepesini ve Camiini ziyaret edebilir, isteyenler de Konya çarşısını gezebilir’ diye anonsunu yaptı…

…

‘Sahi, Alaattin Camii  nerede?’

‘İlahi, yukarıda… iki basamak  çık, görürsün. Yoksa gitmedin mi?’

‘Yok, kimse yolunu izini tarif etmedi ki?’

Yine boynumu büktüm… Hem üşümüştüm hem de vakit daralmış olmalıydı. Alaattin Camii’ni de tıpkı Şems’in Türbesi gibi, içimden gezerek, sıcak salebe koştum.

…

İçimde ilk karın ılıklığı varken, sığınacak tek yer geldi aklıma: Şems!..

Açtım kitabımın altıncı sayfasını; Şems ve Mevlânâ ile birlikte döne döne döne kitabı okumaya başladım. Şimdi bakıyorum da, yolculuğum sırasında 311 sayfalı kitabın birinci bölümünü bitirmiş (96 sayfa) ikinci bölümünde bırakmışım. (Aslında, bütün yol boyunca bitirebilirdim kitabı… Fakat Şems’i  iyi anlamak gerek; tabii geziye çıktığım dostlarla -ara sıra yan koltuğumu paylaşan arkadaşlarımla- sohbet de gerek…)

Her zamanki âdetim üzere, kitabımın ilk sayfasına hatırlamam gereken pasajları ‘özel başlıklarım’ ve sayfa numaralarını da yazarak kaydetmeyi ihmal etmedim tabii…

Şimdi sizlerle Melahat Ürkmez’in Şems-i Tebrizî adlı kitabından; daha otobüste iken bile ‘beni can evimden vuran’, ‘SEYAHAT’ başlığını yazdığım bir bölümü paylaşacağım…

Yazıyı paylaşmadan evvel; ‘kalp gemisine çay kaşığı ile ummandan su getiren’ bir gezi yazısı yazmayı düşleyen ve bu düş peşinde koşarken gücünü bembeyaz kardan, ateşini Şems’ten alan yüreğim Mevlânâ’yı anlama / anlatma arzusunda iken “çocuksu” kaldıysa affola… Yüreklerin hoşgörüsüne sığınırım…

Biz ki derviş yürekliyiz; döner döner döneriz. Sonra da edeple çekilir; susarız… Yalnızca bir tek ses duyarız her dem… ‘Ney sesi…’

            ‘İşte, O Sesle başlar kalp gemisinde SEYAHAT…’

Şems-i Tebrizî’nin Şeyh Ebubekir Sellebâf’ın hizmetinde bulunduğu dönemlerde büyük bir olgunluk mertebesine eriştiği âşikâr. Ne var ki Şems, şeyhinin kendisine mürşitlik yapamayacağı bir varoluş düzeyine ulaştığı için ve bu durumun da şeyhi tarafından bilindiği için seyahate çıkmasına izin verildi. Daha ileri mertebeyi başka yerde araması söylendi.

A.Reza Arasteh, Şems’in Ebubekir Sellebâf’tan ayrılarak seyahate çıkmasını şöyle tahlil eder:

‘…O; Sokrates gibi, kemâle ulaştırılmış sesini duymaya başladı. Deliller, O’nun geleneksel hayatın sınırlılıklarının farkına vardığını; hatta, kişiye tasavvufun prensiplerini öğreten ve Allah’la veya kerâmet ehliyle özdeşleşmeyi öğreten klasik tasavvufa başkaldırdığını göstermektedir. O, otoritenin her çeşidinden kendisini özgürleştirir ve sadece diğerlerinin fikirlerini tekrar eden geleneksel âlimleri ve kelâmcıları sıkça tenkit etmeye başlar. Diğerlerini kendisi için örnek almaktansa, gerçek benliğini keşfetmek için, içe döner. Seyahatleriyle ve kendisini sürgün ettirmesinin sonucu nihayet mükemmelliğe ulaşır. Yıllarca başarısız kalan, cana yakın bir ruh arayışından sonra, en nihayetinde, kendi potansiyel ruhunu bulduğu Mevlânâ’ya rastlar.” (Arasteh,2000:40) (Ürkmez,2009:32)  

… Kalp gemisinden ney sesiyle bir yankılandı, sessiz dil incileri…(Konya, 14 Aralık 2011/ YAZICI))”

            Efendim, anladığınız üzere iç ve dış yolculuklarına kalp gemisi ile seyahat eden bir Seyyah’ım ben. Hayata, yazıya, anlara, kalplere, insana aşığım. Hayatın renkli ve gizemli bir yolculuk olduğuna inanırım. Ama öyle bir yolculuk ki, aklınız ve yüreğinizi birlikte seferber ederek daima bir şeyler öğrenecek ve öğreteceksiniz. Ve daima “okuduğunuzu” yazacak; “yazılanı” okuyacaksınız. Hiç “yazı”dan kaçılamaz, bize göre. “Yazı” ki, biz insanoğlunu anlamlı bir yolculukla taçlandırıyor. ‘Yazı” ki bize ‘yoluna, yolculuğuna, yol arkadaşına ve yoldan alacağın ders ve hisselere aklın ve yüreğinle dikkat ve rikkat kesil’, diyor. Biz yazıyı ve yolculuğu bir ve beraber görüp böyle bildik, böyle tanıdık. Unutmadık ki; insanın benliği ve hayat yolculuğu daima ileriyedir, zira insan daima bir gelişim içindedir; daima ‘güzel tablo’ya doğru meyillidir. Onun adımları her zaman güzele, iyiye, doğruya ve faydalıya doğru, dosdoğru olmalıdır. İçimizde ezelden ebede süren bir ses vardır; bizi yolumuzda zinde tutan, bize yolculuğumuzu, seyyahlığımızı hatırlatan, yolculuğa ‘devam’ diyen…

İşte, ‘O’ sesle başlar, kalp gemisindeki seyahatimiz. Elbette ki, bu yürek titredikçe de, yolumuza(okumaya, yazmaya, anlamaya, anlatmaya), seyahatimize devam edeceğiz. Elbette ki, kalp gemisinden dökülecek dil incileri.  

Yazı yolculuğumuzda, gönülden bir merhaba ile bize yol arkadaşlığı ederseniz yüreğimiz titrer, mutlu oluruz.

Muradımız tektir: “Kalp gemisine ummandan bir damlacık su taşımak”. Elimizdeki tek sermaye akıl ve yürek kürekleri ile gayrettir.

Saygılarımla. 

Rânâ İSLÂM DEĞİRMENCİ -KHA.

ranadegirmenciQhotmail.com